ETTEN-LEUR – Laat ik met de deur in huis vallen: “IK BEN NIET ZIELIG”.
Voel wel dat het tijd is om mijn verhaal te delen met iedereen in Etten-Leur of daarbuiten.
Mijn naam is Caesar Jongenelis, heb MS (multiple sclerose) en als 26-jarige wil ik erg graag op mezelf gaan wonen. Niet meer onder hetzelfde dak met mijn ouders. Zoals andere jongeren van mijn leeftijd. Het lijkt een simpele wens. Deze blijkt echter niet zo simpel te vervullen! Wie helpt mij aan geschikte woonruimte?

In mijn zoektocht heb ik al veel pogingen gewaagd. Samen met mijn ouders en tal van mensen en/of instanties aan tafel gezeten. Vaak kregen we hoop aangereikt, nimmer kwamen we tot het gewenste resultaat: 24/7 zelfstandig wonen met de mogelijkheid een beroep op hulp. Hoe dat alles voor ons voelt? Machteloos en frustrerend. We ontmoeten wel meedenkers maar niet die ene partij die naast mij blijft staan in mijn zoektocht.

Wat ik zoek
Een eigen kamer met een gezamenlijke ruimte waar ik anderen ontmoet, een soort huis- en eetkamer. Ik beloof dat ik een goede dosis humor meeneem en een positieve instelling. Inmiddels sta ik ook al ruim twee jaar bovenaan de wachtlijst van Amarant, wachttijd onbekend. Moet er eerst iemand overlijden voordat ik in beeld kom?

Kansen in Etten-Leur
Er lijkt binnen Etten-Leur en omgeving veel woonruimte te worden ontwikkelt voor mensen met een beperking. Lijkt… want als jongere in Etten-Leur met een lichamelijke beperking val ik hier altijd buiten. Zelfstandig een woning huren en externe hulp invliegen vanuit een PGB is geen optie. Mijn behoefte aan hulp is niet altijd planbaar. Mijn fietsdriewieler is mijn vervoermiddel. Vaak neem ik een taxi. Mijn sociale leven speelt zich af in Etten-Leur. Daarom zijn Etten-Leur of Breda de woonplaatsen waar ik me op richt.

Beperkingen
Op dit moment word ik beperkt door tremoren. Dit zijn onwillekeurige bewegingen van mijn lichaam, armen en benen, die ervoor zorgen dat ik beperkt word in mijn dagelijks functioneren. Hierdoor moet ik 24/7 terug kunnen vallen op hulp. Een voorbeeld is eten. Zware polssteunen en een bord met hoge rand maken dat ik enigszins gecontroleerd eet. Eten klaarmaken of een appeltje schillen? Dat lukt me niet meer zelfstandig.

Herkenning of hulp?
Wie herkent mijn verhaal? Wie ziet kansen of weet waar ik hulp kan krijgen?
Mogelijk gelijkgestemden waarmee we een initiatief kunnen opzetten om samen deze woonruimte te ontwikkelen?

Reacties graag naar: hulp@jongenelis.com.